Lieve mensen, wat een dag was het gisteren. Hij was mooier dan ik ooit had durven dromen. Eentje met een gouden randje, eentje om in te lijsten.
Vanochtend heb ik een klein beetje uitgeslapen (ik lag er gisternacht pas rond half 4 in) en vanmiddag klokslag 12 uur had ik Facetime-contact met mijn oude buurjongen en vriend uit De Bilt, Diederik Wismeijer. Hij was speciaal ter gelegenheid van mijn expeditie op zijn trekker vanuit Kirkwood, bij Port Elizabeth (Zuid-Afrika), vertrokken naar de Zuidkaap. Na een rit van zeveneneenhalf uur in twee dagen, was hij naar de kaap gereden. Twee boerenjongens uit De Bilt, die jaren later elk op een kaap staan. Diederik in het uiterste zuiden van Afrika, en ik op het uiterste noordelijke puntje van Europa. Diederik in kerstmannenpak in hartje winter en ik hier in mijn Sinterklaasoutfit in de zomer.
Vanmiddag was ik weer live te horen op Radio 5. Natuurlijk deed ik verslag van mijn aankomst gisteren, maar ook van mijn gesprek met Diederik. Het was een geweldig leuk gesprek.
Maar daarna… nu heb ik een kater. Niet van de drank, maar na de dag van gisteren met die enorme climax was er vandaag dan de te verwachten anticlimax. De druk is er af, de Noordkaap bereikt. Maar ik heb nog niet het doel bereikt waarvoor ik ben gegaan: zoveel mogelijk geld voor kankeronderzoek! En ik ben pas op de helft van mijn expeditie! Dus ook het tot nog toe gedoneerde bedrag moet minstens verdubbeld worden. Dat is mijn doel.
Ik ga ook het hele eind weer terug op de trekker en daarvoor roep ik iedereen op om een flinke donatie te doen. Geef alsjeblieft, zodat ik merk dat ik niet voor niks weer 3800 km terugrijd! Ik heb jullie steun en aanmoediging nu nóg harder nodig dan vòòr het bereiken van de Noordkaap.
Jullie hebben me er doorheen gesleept. Ik ben zo dankbaar voor alle steun die ik uit onverwachte en onbekende hoek mocht ontvangen. Maar blijf alsjeblieft aangehaakt, want er valt nog zoveel moois te beleven!
