Mensen vragen vaak aan me hoe het nu met die vriendin is, degene waardoor dit hele avontuur is begonnen. We hebben ook onderweg nauw contact. Hier een update (morgen weer een normaal reisverslag).
Heb je Paul op zijn reis gevolgd?
‘Jazeker, heel intensief. Hoogtepunt was natuurlijk die prachtige nacht op de Noordkaap. Hij belde me ’s avonds laat op en liet het uitzicht zien. Dat was zo mooi: en juist omdat hij het mij liet zien was het nog specialer dan zijn livevideo’s op FaceBook. Net op dat moment zat ik er even erg doorheen, dus het was een perfecte timing die dag. Voor mij was het een kans om even heel ergens anders aan te denken. Ik ben een enorme Noorwegen-fan dus ik leef ook op die manier mee, vanuit herkenning, verlangen terug te keren en ook de plekken te leren kennen die voor mij nieuw zijn. Ik vind het geweldig dat hij voor kankeronderzoek dit alles onderneemt, dat ik zijn inspiratiebron was en dat hij nu juist hier naartoe ging. Het maakt dat Pauls expeditie voor mij ook een hele speciale belevenis is.’
Hoe is het gegaan?
‘Die chemotherapie was een echte aanslag op mijn lijf. Ik had geen energie, voelde me vaak hondsberoerd (misselijk, buikpijn) en allerlei vanzelfsprekende dingen aan mijn lijf hielden er even mee op. Bekend is natuurlijk de haaruitval, maar ook mijn nagels leverden pijnlijke problemen die ervoor zorgden dat ik niet veel meer uit kon richten met mijn handen. Ik kon bijna niet lopen, maanden geen auto rijden en bezoek putte me uit. Kortom gezeik. Zo ben ik helemaal niet. Ik sport normaal drie keer per week, ik onderneem iedere dag dingen en zie en spreek altijd heel veel mensen. Om dat even on hold te zetten, viel me zwaar. Vooral omdat ik mentaal niet uitgedaagd werd: het was gewoon 7 maanden lang 24 x 7 alleen maar kanker, kanker, kanker. Curatieve behandelingen zijn bijna een voltijdsbaan: 10 maanden vrijwel geheel gevuld met ziekenhuisbezoek en uitputting van de bijwerkingen. Maar eigenlijk ben ik zo veel meer dan alleen mijn ziekte.’
Hoe staat het er nu voor?
‘Ik ben godzijdank klaar met de chemo. Nu heb ik even een paar weken een herstelperiode en dan krijg ik een hele zware operatie. Het geeft mij de gelegenheid om me voor te bereiden op de amputatie en het compleet andere beeld dat ik van mijn lichaam zal krijgen. Ik probeer het niet te zien als verminking, maar het is eigenlijk niets anders dan dat.’
‘Daarna volgen de weken dat ik dagelijks naar het academisch ziekenhuis moet voor radiotherapie (bestraling). Ik mag in die periode geen autorijden en mijn agenda zal door die behandeling beheerst worden: steevast met de taxi daar heen moeten en min of meer aan huis gekluisterd zijn, laat weinig over van de plannen die ik normaliter heb.’
Is het moeilijk je optimisme te bewaren?
‘Ja eerlijk gezegd soms wel. De diagnose kanker herinnert je aan je sterfelijkheid op een moment dat je daar nog niet klaar voor bent. Plotseling hoor je dat 1 op de 3 mensen met jouw ziektebeeld, niet 15 jaar ouder worden. Dokters relateren dat aan soorten kanker met slechtere prognoses. Ikzelf relateer dat aan het beeld dat ik altijd van mijn eigen leven, lijf en toekomst had. En dan is dat heel bitter.’
Hoe zie je de toekomst?
‘Ik zie mezelf dit overleven. Ze lappen me wel weer op. De Playboy ga ik met dit lijf niet meer halen, maar het zal het nog een tijdje blijven doen. Natuurlijk is het onzeker. In het ziekenhuis leer ik fietsen met zijwieltjes, straks geven ze me een zetje de wijde wereld in. Dat brengt me in het begin vast veel onzekerheid. De wekelijkse bezoeken aan het ziekenhuis, hoe vervelend ook, gaven me wel het veilige idee dat ik me kon overleveren aan een behandeling die gericht is op herstel. Nu zal ik het, met dit lijf en een enorme doos pillen, verder moeten doen. Mijn lijflied zal me daarbij op het padje houden.’