Vannacht had ik mijn trekker neergezet aan een meer langs de E16. Een plaats onder Nes, zo’n 100 kilometer voor Oslo. Ik ontmoette er een Nederlands stel. En toen ik hen vertelde over het doel van mijn expeditie, merkte ik dat ik ook nu een gevoelige snaar raakte. Hij vertelde dat hij op dit moment hersenstamkanker heeft. Het is nu gelukkig stabiel, maar hij leeft dagelijks met de angst dat elk moment zijn situatie kan veranderen.
Er zijn zo ontzettend veel mensen die ik ontmoet tijdens mijn reis, die direct of indirect met die rotziekte te maken hebben. Allemaal zien ze het belang in van het geven van een donatie voor kankeronderzoek en doen ze dat ook gul. Ook dit stel deed uiteraard een mooie donatie en ik wenste hen heel veel sterkte.
In de ochtend stond ik op met regen en ben ik vertrokken naar Oslo. Gelukkig klaarde het weer op. Gekke Geisha en ik hebben een leuk hotelletje uitgezocht, waarna we heerlijk iets zijn gaan eten en drinken in de stad. Wat een prachtige hippe bruisende stad is dat! Het stikt er van de terrassen vol met mensen rond de haven. Hier dronk ik mijn allereerste wijntje op deze reis. Pittig aan de prijs maar hij smaakte wel.
Vanavond heb ik lekker op de Solex door Oslo gereden. Ook daarmee heb ik veel bekijks! Wat is Oslo een hippe bruisende stad! Zo veel terrassen vol met mensen rond om de haven en in de hoofdstraat, de Karl Johansgate. Echt genieten!
En ik word ècht beroemd. Op straat werd ik herkend. Mijn verhaal zou in de grootste krant van Noorwegen, Aftenposten hebben gestaan! Geweldig toch?
